2.

-To będzie twój pokój.- szepnęła mi na ucho z uśmiechem  ciocia Lila.

-Dziękuję bardzo.-powiedziałam również szeptem,i obie się zaczęłyśmy śmiać. 

-Możesz się już rozpakować i poprzestawiać rzeczy w pokoju jak tylko chcesz. Od dziś to woj pokój. Ja 

-To będzie twój pokój.- szepnęła mi na ucho z uśmiechem ciocia Lila.
-Dziękuję bardzo.-powiedziałam również szeptem, i obie się zaczęłyśmy śmiać.
-Możesz się już rozpakować i poprzestawiać rzeczy w pokoju jak tylko chcesz. Od dziś to twój pokój. Ja pójdę na dół do Marka- jej męża.


Pokiwałam głową i Lilka opuściła "moj" pokój. Trudno mi się przyzwyczaić mówić do niej ciocia skoro jest naprawdę młoda. Ma 37 lat i dwójkę dzieci, gdzie najstarsze z nich ma 20 lat. Wczesne macierzyństwo najwidoczniej jej służyło. Z nią można porozmawiać o wszystkim. Dosłownie o wszystkim. Dlatego chyba tak bardzo ją lubię. Ale szczerze mówiąc, chyba jej rodzice nie byli zbyt zadowoleni gdy została mamą w wieku 17 lat. To tak samo gdybym to ja teraz miała mieć dziecko. O boże święty, moi rodzice chyba by mnie zabili.


Pokój był mały i przytulny. Nie potrzebowałam dużo miejsca. I tak się cieszę, że znalazło się tu dla mnie miejsce. Lecz sądzę, iż ten pokój był robiony specjalnie na mój przyjazd. Nowe meble, nowy telewizor i w dodatku było czuć jeszcze świeżo malowane ściany.

Oni są naprawdę kochani!

Najbardziej spodobał mi się balkon. Był idealny.


Nie można wymarzyć sobie lepszego. Wszędzie lampki I zielone roślinki. Usiadłam na białej, materiałowej poduszcze, wyprostowałam nogi, wzięłam głęboki oddech i zamknęłam oczy. Czuć było świeże, morskie powietrze. Bryza, tego mi brakowało.

Niby był już prawie maj, lecz pogoda nie była za specjalna. Szare i deszczowe chmury oblegały niebo. Zaraz pewnie lunie. Weszłam więc do środka, zamknęłam drzwi i usiadłam na parapecie. Wyjęłam z kieszeni telefon i zadzwoniłam do mamy.

Pierwszy sygnał, drugi ..

-Halo?
-Hej mamuś
-Hej skarbie. Jak lot minął? Jesteś już u Lili?
-Tak, wróciliśmy godzinę temu, a lot jak lot. Ujdzie nawet.
-Jaką macie tam pogodę?
-Rano było jeszcze słonecznie a teraz już pochmurno się robi. W końcu wieczór się zbliża więc to chyba norma tu. Zresztą sama nie wiem, może się jeszcze rozpogodzi.
-Podoba ci się tam chociaż? Jak nowa rodzinka?
-Ciocia i wujek są naprawdę super. Jess też jest bardzo w porządku, a Jacoba jeszcze nie widziałam. Podobno u jakiejś dziewczyny jest.
-Już się nie mogę doczekać jak wrócisz do domu.-wyczułam lekką nienawiść w głosie.
-Mamo nie rób mi wyrzutów sumienia teraz. Wiesz dobrze, że bardzo chciałam tu przyjechać.


Do pokoju wpadła Jessi ubrana w kurtkę z kapturem na głowie.
-Oj przepraszam. Nie wiedziałam że rozmawiasz przez telefon.-powiedziała cicho stojąc w drzwiach.
-Nie nic się nie stało. Już kończę właśnie.

Pożegnałam się z mamą i rzuciłam telefon na łóżko.

-Coś się stało?-zapytałam
-Nie nic takiego. Myślałam, że może chciałabyś się wybrać ze mną do miasteczka i na plażę. Pokazałabym ci parę fajnych miejsc.
-Jasne super, ubiorę się tylko.


Założyłam na siebie żółty płaszczyk przeciwdeszczowy i czarne buty za kostkę.

Wraz z Jess zwiedziliśmy całe nasze miasteczko Käsaberga. Znajduje się ono przy samym morzy. Nie jest ono też zbyt duże. Liczy tylko kilka tysięcy mieszkańców.

-Gdzie chodzisz do szkoły?-zapytałam
-Tutaj. Do Käsaberga.
-A Jacob?
-Do Ystad. To kilkanaście kilometrów stąd. Jest trochę większe od tego miasteczka. Ma swój port. Jak chcesz możemy się jutro wybrać do niego.
-Byłoby super.
-Ah zapomniałam. Jutro mam szkołę, a potem tenisa. Nie wiem czy się wyrobie ze wszystkim..
-Nie szkodzi kochanie! Pojedziemy w piątek. Ja tez zapomniałam, że masz szkołę.- posłała mi ciepły uśmiech
-Idziemy na plażę?
-Pewnie. Uwielbiam plażę. Mogłabym siedzieć na niej godzinami.
-O tak, ja też ją uwielbiam. Będąc dzieckiem co roku moje urodziny były organizowane na plaży.
-Ojej! Też bym chciała mieć kiedyś urodziny na plaży.

Szłyśmy wąskim chodniczkiem prowadzącym w stronę plaży, śpiewając i opowiadając sobie nawzajem zabawne historie. Nagle rozległ się dzwonek telefonu. Nie mojego. Blondynka zagrzebała w torbie i wyjęła z niej dzwoniące urządzenie.
-Hej Meg, coś się stało? ..

Rozmawiały kilka minut. Jess najwidoczniej bardzo się przejęła, bo cały umiech raptownie zszedł jej z twarzy.
- .. nie martw się zaraz będę.

Zdenerwowana rozłączyła się i schowała telefon do kieszeni.

-Stało się coś? -zapytałam patrząc na jej wyraz twarzy
-Mojej przyjaciółki tata miał zawał, właśnie karetka go zabrała.
-O boże to straszne!
-Muszę jak najszybciej biec do domu aby mama mnie zawiózła do niej do szpitala.-widział jak strasznie jest przejęta tą sprawą. W sumie nie dziwię się. Na jej miejscu też bym tak się zachowała. - Wracasz ze mną do domu?
-Wiesz.. poradzę sobie. Pójdę na plażę. Nie martw się wrócę sama, a ty jedź szybko do szpitala.
-Jesteś pewna, że dasz sobie radę?
-Tak tak. Leć już.-rzuciłam jej przelotny uśmiech
-Jakby coś to jestem pod telefonem. Narazie
-Pa

Patrzyłam jak oddala się i po chwili znika za budynkami. Musi być naprawdę wspaniałą przyjaciółką.
Sama wędrując wyjęłam z kieszeni słuchawki i podłączyłam je do telefonu. Włączyłam jakąś muzykę i kierowałam się dalej w stronę plaży. Po chwili mój grunt pod nogami z twardego zamienił się na sypki żółty piasek. Plaża była na prawdę przecudna. Mogłabym na niej zamieszkać. Nie znam na świecie piękniejszego miejsca niż plaża. Czemu w Warszawie nie ma morza?

Kłócąc się dalej ze swoimi myślami usiadłam na piasku i patrzyłam się w morze. Nie wiem czy wiecie ale to uspokaja człowieka.
Patrząc na zachód słońca totalnie straciłam rachubę czasu. Nagle poczułam tysiące drobych kamyków lecących wprost na moją twarz.
-Fistaszek!

Szybko zamykając oczy i wstając zaczęłam wypluwać piasek z buzi.
-Boże tak mi przykro! Wybacz za niego. Ciągle jest nie posłuchany.

Cały czas się trzepiąc otworzyłam oczy i zauważyłam wysokiego bruneta idącego w moją stronę.

-W porządku. W końcu jestem nad morzem, wiec wody tu pod dostatkiem. Prawda?- nie wiem czy wypada tak od razu żartować przy obcej osobie, ale z resztą i tak mnie tu nikt nie zna.
-Haha racja.-teraz stał na przeciwko mnie. Pierwsze co od razu rzuciło mi się w oczy to szereg bielusieńkich ząbków. Jeej też bym chciała mieć tak idealne zęby jak on.
-Jak się wabi?-ukucnęłam przy małym szarym szczeniaku biegającym nam pomiędzy nogami.
- Pytasz o imię psa czy jego właściciela?- śmieszny z niego nieznajomy
-Ciebie raczej nie zapytałabym się jak się wabisz. Nie sądzisz?


-Fistaszek
-To imię psa czy jego właściciela?.- zachichotałam
-Psa. Właściciela to Shawn
Wstałam i podałam mu rękę
-Kas.. Kate poprostu Kate.- nie lubiłam nigdy swojego imienia Kasia, a tym bardziej Katarzyna. Takie mega stare jak za czasów jakiejś Katarzyny Carycy II . Kate to jest to samo, tylko że w tej lepszej wersji.
-Miło mi cie poznać Kate.- uścisnął moją dłoń. - Jesteś tu nowa bo nigdy wcześniej cię nie widziałem?
-Tak, przyjechałam do cioci i jej rodziny.
-Na długo?
-Na miesiąc
- Wiesz.. nie powinnaś się sama szwentać tej godzinie. Może coś ci się stać, poza tym nie znasz raczej jeszcze zbyt dobrze okolicy.
-To kradną tu biedne dziewczynki w żółtych płaszczach?- uśmiechnął się uroczo
-Nie koniecznie żółtych ale tak.- zaśmiał się.- Tak naprawdę często są jakieś imprezy na plaży albo na mieście i chodzą tu tacy różni.. wiesz o co chodzi.
-Okay, dzięki za ostrzeżenie.

Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i było już dobrze po 21.

-Wiesz późno się zrobiło. Powinnam już wracać. Dzięki, fajnie się rozmawiało. Cześć.- spojrzeliśmy się na siebie przez chwilę, spuściłam wzrok i szłam w stronę wyjścia. Po paru sekundach usłyszałam wołanie.
-Zaczekaj!
Zatrzymałam się. Wysoki brunet podbiegł do mnie z szczeniakiem na rękach.
- Może od prowadzę cię dla bezpieczeństwa do domu? Może się ktoś tu kręcić.
-Tak? W takim razie kto odprowadzi ciebie? Bo wiesz, ktoś się może tu kręcić.
-O mnie się nie martw. Mam psa obronnego.
-Fistaszka?! Haha
-Może tego nie widać ale to prawdziwy maczo.
-Więc chodźmy

                                   ...